กตัญญู กตเวทีตั้ง นั้นมีมาประจำโลกไผผู้ถือยึดมั่นสำคัญไว้ที่ใจ เป็ฯธรรมะบอกไว้เป็นเครื่องยึดของบุตร ขุดบ่ถึงถมบ่เต็มดั่งเพิ่นเทศนาชี้ ชื่อว่าคุณความดีนั้นคั้นไผมีบ่ตกต่ำ สิทำหยังกะหากรุ่ง เจริญขึ้นฮุ่งเฮือง เพิ่นว่าคนเฮานี้เกิดมาต้องมีแม่โยมเอย คันบ่มีแม่แท้สังสิได้เกิดมา คุณแม่มีล้นฟ้าหนักลื่นภูผา บ่อาจเอาหยังมาชั่งชาเทียมได้ ไผผู้ลืมคุณแก้วมารดาผู้เป็นแม่ ตกนรกเที่ยงแท้ คราวหน้าแน่นอน ได้รับความเดือดร้อนฮ้อนฮ่งบ่มีหายตกอบายอเวจีแม่นบ่มียามแล้ว มารดาแก้วมุคณอนันต์เนกบ่อาจนับอ่านถ้วนคุณแก้วแม่คิง แม่นสิเอาแผ่นฟ้าเป็นกระดาษฮองเขียน เอาภูเขาเป็นปากกาขีดเขียนพระคุณเจ้าเอานทีธารน้ำสมุทรโทกว้างใหญ่มาเป็นหมึกขีดแต้ม พระคุณเจ้ากะบ่พอ คุณแม่หลายกะด้อคุณของพ่อกะคือกัน อนันตังอสงไขยนับบ่ไหวพระคุณท่าน หาประมาณบ่มีได้แนวใดบ่มีท่อ ขอให้พวกพี่น้องประคองไว้อย่าลบคุณ ตั้งแต่มื้อเกิดพุ้นคุณแม่ดูแล คอยถนอมบุตราอยู่สู่วันแลงเช้า คุณแม่คองคอยเฝ้าถนอมเอาลูกซ่อย คุณแม่เลี้ยงแต่น้อยจนได้ใหญ่มา คุณแม่หาของป้อนแต่ยังนอนอยู่ในอู่ ยังบ่ฮู้เหตุได้เฮไห้แอ่วนม คุณแม่โจมหัวขึ้นมืนตาดูพอฮิมหี่ คุณแม่วีไล่ฮี้นยุงไว้บ่ให้ตอม คุณแม่หอมดมแก้มแนมดูลูกยังอ่อน คุณแม่หย่ำข้าวป้อนยามย้อนแม่กะวี นอกจากนี้ขี้เหยี่ยวกะเทียวบาย เหม็นปานใดกะฟูมฟายเช็ดถูให้ดูเกลี้ยง คุณแม่อดสาเลี้ยงบุตราจนว่าใหญ่จนว่าได้ปากเว้าพระคุณเจ้าก็เล่าสอน สอนให้หัดเฮียนเอิ้น สอนให้ยืนให้เดิน สอนให้เอิ้นพ่อแม่ สอนให้เอิ้นเฒ่าแก่ เอิ้นพ่อแม่พี่น้องถุงป้าย่ายาย สอนให้เอิ้นน้องอ้ายเอิ้นปู่ย่าตายาย ให้รู้จักจับบายเวียกงานการสร้าง สอนในทางเรียนรู้ ก.กา ก.ไก่ ผู้จักน้อยจักใหญ่ ให้ผู้จักปากเว้าพระคุณเจ้าพ่อแม่สอน กินบ่เป็นแม่กะป้อน นอนบ่เป็นแม่กะกล่อม เพียรถนอมจนใหญ่กล้ามาแล้ว ผัดว่าโต พ่อแม่โซจนว่าเฒ่าหาให้กินบ่เซาคอบว่าเจ้าเป็นห่วง ลูกเป็นพั้วเป็นพวงพ่อแม่เลี้ยงหล่กได้ให้เพียงก้ำเกิ่งกัน แม่กินข้าวมือละปั้นจ้ำแจ่วกับโฮยเกลือ เหลือจากบุตราตนอิ่มเต็มจั๋งเล็มก้าง หาสตางค์ให้บุตรใช้ หาอัดไพให้ลูกจ่าย อยากเป็นเจ้าเป็นนาย เป็นตำรวจกวดขี้ม้าก็พาสู้หมู่ทหาร อยากเฮ็ดเวียกอยู่บ้านก็พาอ่านให้ทำนา อยากศึกษาเรียนมนต์เป็นช่างกลการค้า อยากศึกษาเรียนรู้เป็นครูเป็นแพทย์ใหญ่ แม่ก็ตามเอ็ดได้หาให้คู่สู่แนวเลี้ยงใหญ่แล้วผัดลืมแม่มารดา หนีไปมีภรรยาผัดเล่าลืมสองเฒ่า เอาเมียแล้วผัดลืมคุณปละปล่อย ไปเอาผัวแล้วกระจ้อยลืมเฒ่าบ่อาวหา ยามเพิ่นทุกข์น่าจั่งฟ้าวแล่นมาขอ ให้ท่อใดกะบ่พอแล่นมาขอเรื่อย มีเงินทองแม่ปันให้ของแนวใดแม่ป้อนสู่ ลูกผู้น้อยผู้ใหญ่เที่ยวมาไถให้บ่อั้นเหมิดแล้วผัดแอ่วมูล ผู้อยู่ใกล้กะวุ่น ผู้อยู่ไกลกะวุ่น มาขอแอ่วแต่แนวเดียวบ่มีไผสิมาเหลียวแม่ผู้เดียวผัดลืมจ้อย คอยแต่ทางสิมาเว้าขอเอามูลแต่นำแม่ ยามเพิ่นเฒ่าเพิ่นแก่แม่ผู้เดียวเลี้ยงบ่ได้ไถแล้วผัดบ่แทน โลดคาแค้นอยู่หว่างคอ นั้นล่ะน่า ลูกคำเอ้ย...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น